بررسی آثار ورزش شدیدبر روند کاهشی بیماری پارکینسون

دانشمندان علوم اعصاب دانشکده پزشکی دانشگاه کاتولیک رم ایتالیا دریافتند که ورزش فشرده و شدید می‌تواند روند بیماری پارکینسون را کُند نماید و مکانیسم‌های بیولوژیکی را توضیح دهد. این یافته می‌تواند راه را برای رویکردهای جدید غیردارویی هموار کند.

این مطالعه نشان داد ورزش فشرده علائم حرکتی و شناختی را در بیماری پارکینسون با بازگرداندن انعطاف پذیری سیناپسی جسم مخطط بهبود می بخشد.

این محققان می‌گویند: «ما مکانیزمی را کشف کرده ایم که نشان می‌دهد از طریق آن، ورزش انجام شده در مراحل اولیه بیماری، اثرات مفیدی بر کنترل حرکت ایجاد می‌کند که ممکن است در طول زمان حتی پس از توقف تمرین ادامه یابد.»

آنها معتقدند: «در آینده، شناسایی اهداف درمانی جدید و نشانگرهای عملکردی برای توسعه درمان‌های غیردارویی در ترکیب با درمان‌های دارویی کنونی امکان‌پذیر خواهد بود».

مطالعه قبلی نشان داده است که فعالیت بدنی فشرده با افزایش تولید یک فاکتور رشد حیاتی، فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) مرتبط است.

نویسندگان توانستند این پدیده را در پاسخ به یک پروتکل چهار هفته‌ای تمرین با تردمیل در مدل حیوانی مبتلا به بیماری پارکینسون در مراحل اولیه بازتولید کنند و برای اولین بار نشان دهند که چگونه این عامل نوروتروفیکی مغز تأثیرات مفید فعالیت بدنی را تعیین می‌کند.

اثر اصلی مشاهده شده در پاسخ به جلسات روزانه تمرین با تردمیل، کاهش انتشار توده‌های آلفا سینوکلئین پاتولوژیک است که در بیماری پارکینسون منجر به اختلال تدریجی و پیشرونده نورون‌ها در نواحی خاص مغز می‌شود.